انواع و گونه ی ماهی ها در ایران

گونه‌های بومی ماهی‌های موجود در آب‌های شیرین ایران شامل ماهی‌های آب‌های شور دریای خزر است. این ماهی ها از ۱۵۵ گونه در سه کلاس، ۱۵ راسته، ۲۴ خانواده و ۶۷ جنس تشکیل شده اند. ایران دارای چهار فصل است و به طور کلی کشوری خشک است که میزان بارش باران و برف کم است. بیشتر رودخانه ها در نواحی شمالی و غربی جریان دارند و زیستگاه برخی از گونه های ماهی بومی مانند قزل آلای قهوه ای هستند. با این حال، ماهیگیری بی رویه و سوء مدیریت شاهد کاهش تعداد گونه های ماهی بومی بوده است. این تهدید بزرگی است که وجود این ماهی ها با آن مواجه است. در اینجا به تعدادی از گونه های ماهی بومی ایران اشاره می کنیم.

ماهیان خاویاری بلوگا ماهیان خاویاری بلوگا (Huso huso ) بزرگ ترین ماهی آب شیرین جهان است و بومی کشورهای مختلفی از جمله ایران، بلغارستان، قزاقستان، آذربایجان، مولداوی، رومانی و روسیه است. در ایران در حوضه خزر یافت می شود. این گونه ماهی بسیار طولانی است و می تواند تا ۱۵ سال زندگی کند تا به بلوغ برسد. طول آن بیش از ۶ متر است و بزرگترین شکار شده تا به حال ۷.۲ متر و وزن ۱۵۷۱ کیلوگرم است. ماهیان خاویاری بلوگا از ماهی ها و گاهی از پرندگان آبزی تغذیه می کند. این گونه به عنوان گونه های در معرض خطر انقراض طبقه بندی می شود و نشان دهنده حدود ۶۰ درصد کاهش صید طی سه سال گذشته است. شکار غیرقانونی در مصب ها و صید بی رویه در دریا کاهش جمعیت گونه را تسریع کرده است، به طوری که اکثر نمونه های بالغ برداشته شده اند، بنابراین تولید مثل طبیعی کاهش می یابد.

گونه ای ماهی های موجود در دریای خزر:

کاسپین شمایا شمایای خزریAlburnus chalcoidesبومی سیستم‌های رودخانه‌ای است که به حوزه‌های آرال، سیاه و دریای خزر تغذیه می‌کنند. این ماهی یکی از مهم ترین گونه های ماهی منطقه به حساب می آید. حداکثر طول آن ۴۰ سانتی متر است و در بخش های پایین دست رودخانه ها، مصب ها، دریاچه های ساحلی و مناطق لب شور دریا زندگی می کند. آنها در نزدیکی سطح آب رخ می دهند. گونه های بالغ از سخت پوستان پلانکتون، حشرات زمینی و ماهی های کوچک تغذیه می کنند. ماهی های جوان از زئوپلانکتون ها، لارو حشرات و جلبک ها تغذیه می کنند. شمایای خزری در رودخانه ها و نهرهای کوچک با جریان های سنگین یا کف سنگریزه تخم ریزی می کند. آنها ماهی های مهاجری هستند که جمعیت های شرقی برای تخم ریزی به بالادست مهاجرت می کنند. شمای خزری برای مصارف تجاری ماهیگیری و آبزی پروری استفاده می شود. صید بی رویه و آلودگی در دریای خزر تهدید اصلی موجودیت آن است و در حال حاضر جزء گونه های کم نگرانی طبقه بندی می شود.

گونه های موجود در آب شیرین:

گونه‌های بومی ماهی‌های موجود در آب‌های شیرین ایران شامل ماهی‌های آب‌های شور دریای خزر است. این ماهی ها از ۱۵۵ گونه در سه کلاس، ۱۵ راسته، ۲۴ خانواده و ۶۷ جنس تشکیل شده اند. ایران دارای چهار فصل است و به طور کلی کشوری خشک است که میزان بارش باران و برف کم است. بیشتر رودخانه ها در نواحی شمالی و غربی جریان دارند و زیستگاه برخی از گونه های ماهی بومی مانند قزل آلای قهوه ای هستند. با این حال، ماهیگیری بی رویه و سوء مدیریت شاهد کاهش تعداد گونه های ماهی بومی بوده است. این تهدید بزرگی است که وجود این ماهی ها با آن مواجه است. در این جا به تعدادی از گونه های ماهی بومی ایران اشاره می کنیم.

خلاصه مطالعه حاضر چک لیستی جدید و به روز از ماهیان آب شیرین ایران ارائه می کند. ماهیان آب شیرین تایید شده ایران شامل ۲۵۷ گونه در ۱۰۶ جنس، ۲۹ خانواده، ۱۸ راسته و ۳ کلاس می باشند. متنوع ترین راسته Cypriniformes با ۱۶۲ گونه یا ۶۳.۰۴ درصد از جانوران است و پس از آن Perciformes گونه، ۱۲.۴۵٪)، Cyprinodontiformes گونه، ۶.۶۱٪) وClupeiformes گونه، ۴.۲۸٪) قرار دارند. متنوع ترین خانواده Cyprinidae با ۱۱۱ گونه تایید شده (۴۳.۱۹%) و به دنبال آن Nemacheilidaeگونه، ۱۷.۱۲%)، Gobiidae (24 گونه، ۹.۳۴%)، Cyprinodontidae گونه، ۵.۴۵%)، Clupeidae (30.9 گونه) هستند. ٪، Cobitidaeگونه، ۲.۷۲٪) و Salmonidae گونه، ۲.۷۲٪). بیست و دو خانواده دارای ۶ گونه یا کمتر هستند. چهارده خانواده فقط یک گونه دارند. اندمیک ها ۷۳ گونه (۲۸.۴۰ درصد از کل جانوران) را در هفت خانواده تشکیل می دهند، اگرچه انتظار می رود این میزان افزایش یابد، همانطور که گونه های جدید توصیف می شوند. Cyprinidae با ۳۰ گونه بومی (۴۱.۱۰ درصد از گونه های بومی) در رتبه اول قرار دارد و سپس Nemacheilidae با ۲۵ (۳۴.۲۵ درصد)، Cyprinodontidae با ۱۱ (۱۵.۰۷ درصد)، Cobitidae با ۴ (۵.۴۸ درصد)، و Cichlidae، Sichlidae، هر یک با یک Gobiidae و یک Gobiidae قرار دارند. گونه ها (هر کدام ۱.۳۷ درصد). ۲۳ گونه دیگر نیاز به تایید حضورشان در ایران دارند. بیست و هفت گونه عجیب و غریب در نه خانواده در اینجا فهرست شده است. Cyprinidae با ۱۱ گونه (۴۰.۷۴ درصد گونه های عجیب و غریب) در رتبه اول قرار دارد و سپس Salmonidae (5 گونه، ۱۸.۵۲ درصد)، Poeciliidae با ۳ گونه (۱۱.۱۱ درصد)، Mugilidae و Cichlidae هر دو با ۲ گونه (هر کدام ۷.۴۱ درصد) و ۴ گونه هستند. تنها با یک گونه (هر کدام ۳.۷۰ درصد). گونه های عجیب و غریب حاوی Oncorhynchus mykiss، Ctenopharyngodon idella، Hypophthalmichthys molitrix، Hypophthalmichthys nobilis و Cyprinus carpio که توسط سازمان شیلات ایران (شیلات) برای توسعه آبزی پروری در سراسر ایران پیوند شده است، اما Alburnus abelackeritus، Carassiam، Pseuculasteria هولبروکی، به طور ناخواسته با آنها به منابع آبی ایران منتقل شد. گونه‌های اسمی خاصی را می‌توان به‌عنوان مجتمع‌های گونه‌ای در نظر گرفت که احتمالاً حاوی چندین گونه توصیف‌نشده است. جنس‌های Capoeta، Squalius، Alburnus و Barbus در ایران تیره‌های گسترده و پیچیده‌ای هستند که نظام‌مندی آنها نیاز به ارزیابی مجدد دقیق دارد.

تحقیقات دانشمند هندی بر ماهی های ایران:

نلسون آناندیل، بنیانگذار و مدیر سازمان جانورشناسی هند، با همکاری ساندر لال هورا، بررسی ماهی‌های سیستان را بر اساس نمونه‌های جمع‌آوری‌شده توسط کمیسیون داوری سیستان در سال‌های ۱۹۰۱-۱۹۰۴ و توسط افسران سازمان جانورشناسی هند نوشت. هند در زمستان ۱۹۱۸. نه گونه توصیف شد. آلفونس گابریل و همسرش ماهی هایی را در محله بندرعباس جمع آوری کردند، از جمله نمونه هایی از چشمه آب گرم گنو و کوه های بشاکرد (ق.ق). این ماده در سال ۱۹۲۹ توسط ماکسیمیلیان هالی از Naturhistorisches Staatsmuseum در وین توصیف شد و شامل دو گونه جدید بود. لو سمنوویچ برگ، جغرافی‌دان فیزیکی و زیست‌شناس برجسته شوروی، در چند مقاله کوتاه‌تر و در تک‌نگاری‌های طولانی از اواخر قرن نوزدهم به بعد، کمک‌های زیادی به ایکتیولوژی ایران کرد. خلاصه کار سه جلدی او در مورد ماهی های آب شیرین ایالات متحده آمریکا و کشورهای مجاور به زبان روسی در سال های ۱۹۴۸-۱۹۴۹ و به ترجمه انگلیسی در سال های ۱۹۶۲-۱۹۶۵ منتشر شد. این موضوع ارتباط زیادی با شمال ایران دارد، اگرچه طبقه بندی آن اکنون قدمت دارد. کار او در سال ۱۹۴۰ در مورد جغرافیای جانورشناسی ماهیان آب شیرین خاور نزدیک آن جانوران را در چارچوب قرار داد و ایران را نیز در بر گرفت، اما این کار او در سال ۱۹۴۹ در مورد ماهی های آب شیرین ایران و کشورهای مجاور بود که عمده ترین کار مدرن در مورد ماهی های ایرانی در جنوب این کشور بود. حوضه دریای خزر و حوضه دریاچه ارومیه. این بر اساس مجموعه‌هایی بود که در موسسه جانورشناسی آکادمی علوم اتحاد جماهیر شوروی در لنینگراد سپرده شده بود. این مجموعه ها توسط دو زیست شناس روسی ساخته شده بود. اولین آنها نیکولا الکسیویچ زارودنی، جانورشناس و پرنده شناس بود که در اواخر قرن نوزدهم چهار سفر به ایران داشت.